Een Zen Wandeling

Een meditatieve 'wandeling' langs tekeningen die ik in bos en duin, polder, park en soms een tuin heb gemaakt in de kleine tekenboekjes (meestal A6-formaat) die ik bijna altijd bij me draag. Soms een vlotte weergave van enkel een indruk, beweging of sfeer, soms meer uitgewerkte en gedetailleerde tekeningen. 
​
(Zet na het starten van het filmpje de cursor buiten beeld, dan verdwijnt na paar seconden de storende informatie )
Muziek: Shellanx Meditation Music. Vogelgeluiden: gurek en echobones op freesound.org

Voorjaar en Verval

Ik had me voorgenomen om elke dag direct na het ontbijt een zen-tekening te maken. Toevallig stond er op de ontbijttafel een boeket tulpen. Ik hield helemaal niet van tulpen, in mijn ogen zagen ze er allemaal eender uit en leken ze altijd doods en stijf in het gelid te staan.
Net kleine soldaatjes.
Ik vroeg me af hoe het zou zijn om juist die bloemen een week lang met open blik en open hart te tekenen? Het zou in ieder geval een hele uitdaging zijn.
Een uitdaging die uiteindelijk geen week maar tien dagen zou duren. En naarmate de dagen vorderden en de bloemen steeds verder verwelkten, begonnen ze voor mij steeds meer te leven. Dood leken ze bijna dansend in hun vaas te staan.
Net kleine ballerina's.

Dode Kikkertjes op Mijn Pad

Uit mijn tekendagboek: Een tekening bij de mantra Om Mani Padme Hum die gaat over de lotusbloem die wortelt in de modderige moerasbodem maar toch altijd schone bladeren en bloemen heeft.
Een mantra die voor mij gaat over de kwetsbaarheid, het lijden en de vergankelijkheid die onlosmakelijk met het leven verbonden zijn. Maar ook over het streven te groeien, te bloeien  en vrucht te dragen, om iets voort te brengen of achter te laten, dat in elk leven aanwezig is. Over groeien tegen de de verdrukking in en over hoe uit ellende en narigheid iets moois kan ontstaan. 
Voor deze tekening heb ik daarom gebruik gemaakt van wat het leven mij 'cadeau' gaf, wat zomaar op straat lag, platgereden en toch gaaf gebleven.
Geraakt door de schoonheid van die dode kikkertjes, hun broze botjes, hun ruggengraatje, werveltjes, gewrichtjes en zelfs vingerkootjes, zo kwetsbaar en bijna menselijk.

In het Park
Op weg naar huis
fiets ik nietsziend
met tranen in mijn ogen.
Gevangen in oude pijn,
verdriet 
waar geen troost voor lijkt te zijn.

​In het park
zit ik op een bankje
en laat mijn tranen lopen.
Wandelaars komen voorbij,
kijken op
maar doen alsof ze niets zien.

Dode takken trekken mijn aandacht,
het patroon dat ze vormen
vertelt mij hun levensverhaal.
Mijn ogen kijken en lezen,
mijn handen tekenen het op.
​Ik luister... en zie... mijn geest komt tot rust.

Eén tak ontworstelt zich aan het dode hout,
bijna dansend reikt hij naar het licht.
Zijn groene blaadjes
sprankelen in de lentezon.
Een boom in wording
​levenskracht.

Ik geniet.
De zon op mijn huid
heeft mijn tranen gedroogd,
haar warmte verzacht mijn verdriet.

​Het leven zelf biedt mij troost.