Zen en aquarelleren, gaat dat samen? Aan de tekst hierover wordt gewerkt. Ondertussen kan je de aquarellen alvast bekijken en misschien tot een eigen antwoord op deze vraag komen.
Verlaten en verlorenHet landschap van mijn jeugd: Het Groninger platteland, wolken, water en klei, oneindige vergezichten met hier en daar een paar bomen, daken en kerktorens en altijd de wind tegen. Het stroomgebied van de Drentsche Aa met beekdalen, groenlanden, grafheuvels, hunebedden en galgenbergen. Schiermonnikoog, Vlieland en de Waddenzee met zee, strand, duin en kwelders, wind, water, wolken en weerspiegelingen Het landschap waarin ik als kind mijn vakanties doorbracht, waar ik als puber en jongvolwassene lange fietstochten maakte en waar ik als academiestudent en beginnend kunstenaar vele aquarellen heb gemaakt. Aquarellen waarin nauwelijks een spoor van menselijke aanwezigheid te bekennen is: Verlaten en Verloren. Misschien omdat ik dat gewoon mooier vind? Misschien een romantische verlangen van de stedeling naar de ongerepte natuur? Of misschien een weergave van het innerlijke verlaten en verloren gevoel dat ik als kind en jongere vaak had? Inmiddels is het al vele jaren geleden dat ik Groningen heb verlaten en naar het westen van het land ben verhuisd en nog zelden in 't Noorden kom en daarmee dat deel van het Nederlandse landschap en mijn jeugd een beetje ben verloren.
Winter op Schiermonnikoog
|
