Ten voeten uit: Over mindful tekenen en acceptatie
1. Fysiek helaas niet mogelijk. Maar wat had ik graag mijn voeten bij het grofvuil gezet. Lomp en lelijk staan ze symbool voor mijn lichaam en het diepgewortelde gevoel van schaamte.
2. In een poging met mijn voeten in het reine te komen probeer ik ze te tekenen. Mijn eerste poging levert slechts een vage afdruk op, op kapot gegumd papier.
3. Bij mijn volgende pogingen berg ik mijn gum op. Ik laat mijn ogen en potlood lijn voor lijn mijn voeten aftasten. Elke rimpel, plooi, kloof en zelfs de zwarte haren op mijn tenen weergevend. Als een seismograaf registreert mijn potlood mijn afkeer. Ik concentreer me op mijn voet en kijk niet naar wat er op het papier ontstaat. Alles komt door elkaar te staan. Het maakt niet uit. Het lijkt me toch onmogelijk een mooie tekening van mijn voeten te maken.
4. Maar ongemerkt verandert, al tekenend, mijn manier van kijken. Ik raak geboeid door het spel van lijnen, licht en schaduw. Ik aanschouw als vanaf een afstand en tegelijk zit ik dichter op mijn huid dan ooit.
5. Ik teken rustig en geconcentreerd door. Als de volgende tekening af is zie ik hoe mooi de lijn van mijn voetzool is geworden. Bijna monumentaal: Alsof mijn hele lichaam en wezen er in weerspiegeld wordt.
6. Ten slotte teken ik, net als bij de eerste tekening, nog een keer mijn beide voeten. Ik voel geen neiging meer om ze bij het grofvuil te zetten. Dit ben ik, ten voeten uit.